Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Her şey böyle başladı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. . Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. . Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Her şey böyle başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi.